Het gaan zitten is al bijna een vanzelfsprekendheid. Het zitten zelf niet! En vandaag was 40 minuten eigenlijk te kort. Ik was nog helemaal niet klaar met zitten. Wat ik heel erg lastig vind is mijn evenwicht tijdens het zitten. Als ik in diepe concentratie kom dan is het alsof ik begin te wankelen en daar protesteert mijn evenwichtsorgaan tegen. Ik wil morgen proberen in kleermakerszit te zitten op een kussentje, kijken of ik dan stabieler zit. Dat zal eerst even wennen zijn met slapende benen en kramp en zo. Maar het is de moeite van het proberen waard.
De laatste 2 jaar, sinds ik met Boeddhisme bezig ben, heb ik gevoelens van minderwaardigheid geprobeerd te zien als ego. Het tegenovergestelde is arrogantie, je meerderwaardig voelen, is ook ego. Beiden zijn een uitdrukking van ego. In beide gevallen meet je jezelf af aan je omgeving. Met minderwaardigheidsgevoelens is het meestal zo dat je het jezelf aandoet. De mensen in je directe omgeving zijn gewoon blij met je aanwezigheid.
Heel zelden zijn er mensen die je expliciet zeggen dat je een hond, minkukel, nietsnut, uilskuiken, of slecht functionerend medewerker bent. En als iemand expliciet zoiets zegt, dan zegt dat vooral veel over de die persoon zelf.
Als mensen serieus vinden dat je dingen niet goed doet, dan moeten ze daar mee komen, maar laat ze niet jou persoonlijk aanvallen. Want daar gaat het niet over. Soms doe misschien iets op een onhandige manier. En het is eigenlijk best prettig als je daarop attent gemaakt wordt, want dan kun je (samen) kijken hoe het anders kan.
Ik probeer helemaal niet meer te denken wat anderen over mij zouden kunnen denken. Dat lukt nog niet altijd even goed, omdat het een oud mechanisme is dat zich niet zomaar laat dresseren. In probeer wél te bedenken wat iemand anders van mij wil en of ik daaraan kan voldoen.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment