Nietsche en de kunst van het zelf

Ik wilde vanmorgen gaan zitten voordat de kinderen wakker zouden worden, maar de wekker stond verkeerd ingesteld. In andere bewoording: ik had me verslapen.
Dus toen Robin naar school ging ben ik na een stevig ontbijt alsnog gaan zitten. Dat moet je dus niet doen. Eerst zitten, dan ontbijten! Ik was de eerste tijd vooral bezig met mijn volle buik. Na een half uurtje werd het comfortabeler.

Vandaag Nietsche. 25 geleden heb ik Nietsche gelezen en ik was toen erg enthousiast en mijn vrienden ook, maar de details staan me niet helemaal scherp meer voor ogen. Wat er van is blijven hangen: God is dood, en omdat hij dood is moeten we ons zelf verheffen. Wat hij precies bedoelde met dat verheffen weet ik niet. Momenteel is "levenskunst" erg populair. Dat schijnt ook een soort van verheffing te zijn boven de dagelijkse sleur. In Godenschemering schrijft Nietsche dat hij een Dionysische levenstijl voorstaat. Daarmee bedoelde hij waarschijnlijk niet sex en drugs en rock & roll. Want zo rock & roll was zijn leven als filosoof niet.
Bij dat verheffen had hij het over het vertrappen van het gepeupel onder je laars. Over de Ubermensch. Destijds praatte ik de ubermensch goed door hem te interpreteren als het ontwikkelen van je individu, een origineel persoon te zijn. Leuk om dat nu in het licht van de boeddhistische filosofie te zijn, waarbij het zelf als een illusie gezien wordt. Als je dat zelf gaat voeden, dan geeft dat uiteindelijk lijden.
Waarom zou je zo graag een origineel persoon willen zijn? Omdat je gezien wilt worden, gewaardeerd wilt worden, of erkend wilt worden? Of omdat je trots op jezelf wilt kunnen zijn?
Als dat je drijfveren zijn voor het leven, dan stel je je op een vreemde manier afhankelijk. Je kunt ook gewaardeerd worden, omdat je een warm hart hebt.
Vroeger was het erg belangrijk voor me om een origineel persoon te zijn. Dat is de afgelopen jaren wat veranderd. Deze overgang is nog in ontwikkeling.