Dag 28

Het is nu avond en al heeeel lang geleden dat ik vanmorgen heb gemediteerd. Ik ging zitten en zat heel lekker. Ontspannen, stil van binnen en stil van buiten. Ik dacht héé dit wil ik een poosje vasthouden. En dat is wonderwel ook een tijd gelukt. Later, toen de rug weer begon te zeuren en heb ik wat gewiebeld en af en toe even al mijn spieren aangespannen.

Vandaag was de verjaardag van twee revoluties: het vrijlaten van Mandela en de islamitische revolutie in Iran.
Twee leiders met groot charisma, die het volk aangevoerd hebben in het overwinnen van een onderdrukker. Allebei moedig. Waarom leidt de ene revolutie tot vrede en de andere tot opnieuw oorlog?

Via meditatie probeer ik innerlijke vrede te vinden, en via innerlijke vrede vrede in de wereld om mij heen te brengen.

Ik heb vroeger veel gedemonstreerd tegen oorlog en geweld. Vanuit het idee dat je geweld niet met geweld moet beantwoorden. Bij de militaire keuring was ik in de luxe-positie dat ik zeker wist dat ik afgekeurd zou worden vanwege de ontsteking in mijn darmen. Maar in het keuringsgesprek werd me gevraagd welke functie ik in het leger ambieerde. Mij werd duidelijk gemaakt dat ik de intelligentietests erg goed had gedaan en dat ze me graag wilden houden. Ik kende een aantal totaalweigeraars, die uiteindelijk in de bak beland zijn. Dat ging me wat te ver en ik was niet anarchistisch genoeg om nix voor de maatschappij te willen doen. Dus gaf ik aan wel vervangende dienstplicht te willen doen. De ondervrager liep een vragenlijst met me door waarop ook uitzending vredesmissie stond. Dat leek me destijds wel wat. Maar daarvoor moest je eerst helemaal onderdeel van het militaire systeem zijn en daar bedankte ik vriendelijk voor. De man vond het erg jammer dat ik niet mee wilde werken en hij zij dat dienst weigeren geen lichte beslissing is. Voor mij was het vooruitzicht om in dienst te moeten veel zwaarder. Maar gelukkig hoefde ik niet te verschijnen voor het tribunaal om mijn principes uit te leggen en kreeg ik schriftelijk het bericht dat ik afgekeurd was. Ik heb niet de kans benut om mijn moed te tonen, een voorbeeld te stellen en een statement te maken. Dat kun je laf noemen, maar ik ben niet zo'n strijder die zichzelf helemaal op de achtergrond stelt met het grote doel voor ogen.

Die vredesmissies, daar stond ik destijds positief tegenover. Nu weet ik het soms niet. Zelfs vredesmissies brengen, net als alle andere oorlog schuld, angst en schaamte voort.

Later meer, het is nu tijd om naar bed te gaan!