28 februari, conflicten en regen

Ik heb 4 dagen niet geblogd. Dat zal nog wel eens gebeuren en dan langer. Vreemd dat ik me er zo bewust van ben dat er een gat in zit. Dank voor de positieve reacties op de blog. Het stimuleert wel om nog even door te gaan, maar als ik niks te melden heb is het stil.

Is er iets veranderd na de 40daagse? Een vrijwilliger op de Ketel zei ooit: Vóór de verlichting kolen snijden. Tijdens de verlichting kolen snijden. Na de verlichting kolen snijden.
De veranderingen zijn vrij subtiel. Maar het is juist de kunst om de kleine subtiele dingen aan het oppervlak te laten komen en te voeden. De subtiele dingen, waar het om gaat, gaan meestal ten onder in het geweld van het dagelijkse leven. Ik probeer steeds meer die subtiele dingen te zien en aan te voelen. Wat hebben mensen nodig, wat maakt dat ik me echt lekker of tevreden voel. Draagt wat ik nu doe er aan bij of doet het er aan af. Het is verbazingwekkend hoe klein en subtiel het soms is.

En als er iets niet lekker gaat dan ben ik me daar ook erg bewust van. Bijvoorbeeld iemand uitnodigen om wat te gaan drinken en dan merken dat je portemonnee leeg is en en er niet gepind kan worden. Dan betaalt de ander en doet daar verder niet moeilijk over, maar bij mij blijft het knagen. Het zijn die kleine dingetjes, zorgen dat je altijd wat contanten in je portemonnee hebt.


Er waren vandaag wat conflicten met de jongens, uitgelegd dat boosheid niet zomaar ontstaat, maar langzaam opbouwt. Het regende de hele dag.

Ik heb me echt voorgenomen om dit weekend het bos te bezoeken. Ik ben 10 minuten even aan de rand van het bos geweest om een paar stammetjes te zagen voor de bonenrekken.

We mediteren nog steeds vaak, maar 's avonds. Dat is heel anders dan 's morgens. Ik doe meestal eerst 10 minuten yoga, een serie oefeningen waarmee mijn ademhaling dieper komt, de spijsvertering op zijn plaats en veel spanning uit mijn lijf. Als ik dan ga zitten, zit ik veel geconcentreerder, maar ook ontspannender. In geval van vermoeidheid slaat de slaap toe tijdens de meditatie. Doordat ik op een klein krukje zit, merk ik dat ik begin om te vallen en daar wordt ik elke keer weer wakker van.

Over drie weken is het Ostara. Ik heb beloofd om bij de druïden de viering voor te bereiden. Waar ik gisteravond tijdens de meditatie aan moest denken is dat je in deze tijd nieuwe dingen zaait. Dat kun je als druïde doen in drie verschillende rollen: als artiest, als ziener/genezer en als raadsheer/initiator. Als Bard, Ovaat en Druïde.

Wat ik ga starten weet ik nog niet. Vandaag heb ik een zuurdesemkweekje opgezet.

The day after

Ik kan het niet laten en ga nog even door met bloggen. Als je het niet leuk meer vindt, laat het weten, (ook als je het wel leuk vindt!)

Vandaag was een gezellige rommeldag, een dagje vrij, geschaatst, in de moestuin gewerkt, bij ouders op visite, maar tegelijkertijd een beetje slap en moe, zelfs een uurtje slapen helpt niet echt. Waarschijnlijk weer jetlag, maar nu de andere kant op.


Vandaag kwam het woord professionaliteit ter spraken, dit in verband met de val van Sven Kramer. Ik geloof dat ik professionaliteit een heel vervelend en naar woord vindt. Als je professioneel wordt, dan is het geen hobby meer. Wat dat betreft mag het werk ook een stuk onprofessioneler, daar wordt het veel leuker en gezelliger van. Ik ga denk ik maar eens een kritische campagne voeren tegen professionaliteit.
Bij sommige organisaties is onprofessionaliteit erg vervelend omdat het voor veel mensen onduidelijkheid geeft. Maar de manier waarop dat opgelost wordt, met meetbare competenties, groeicurves, carrierecoaching, peoplemanagement. Vreselijk.

Waarom eigenlijk.
Hoe meer je de natuurlijke wereld probeert te controleren, hoe verder de problemen uit de hand lopen. Dit lijkt een ijzeren wet van de moderniteit.

Dag 40

De laatste dag, volgend jaar komt er weer een dag 1.
Vanmorgen heb ik gemediteerd met de lente in gedachten. Het winterfeest is over en we krijgen nu het lentefeest. Zondag is het al begonnen, met mest strooien en spitten in de moestuin. Ik heb veel zin in de lente.

Heeft het vrede gebracht, de afgelopen weken? In elk geval heb ik over veel dingen wat dieper nagedacht en sta ik weer een beetje bewuster in het leven. Een vriend van me, die in de gemeentepolitiek zit, zei laatst dat het leven een soort rollenspel is. Dat probeer ik juist niet te doen!Ik probeer niet te leven "zoals ik ben", want dat verandert toch continu. Maar ik probeer wel zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Ik zit natuurlijk wel in allerlei rollen, vader, partner, werknemer, artiest, enzovoorts, maar mijn enige rol is Marc en die rol probeer ik in harmonie met de wereld te vervullen.

Dag 39

De op een na laatste dag. Vanmorgen was het een warboel tijdens het mediteren. Ik heb geprobeerd om een positief lentegevoel vast te houden, omdat het winterfeest bijna over is. Dat is in het begin af en toe gelukt, maar aan het eind was ik vergeten waar ik mee bezig was en heb gewoon mijn adem gevolgd om nog een beetje bij de les te blijven. Morgen de laatste keer. Ik denk niet dat het me lukt om 's ochtends vroeg op te blijven staan. Om 10 voor zeven op de trein zijn is al behoorlijk vroeg. Ik kan wel proberen om de kwaliteit van het treinreizen bewust te verbeteren.

Treinreizen is al veel prettiger dan autorijden. Maar ik kan er voor kiezen om heel bewust bepaalde gedachtenlijnen te volgen, dingen te schrijven, of meditatief naar het landschap te kijken. Of meditatief de aanwezigheid van de mensen om me heen te ervaren.

Dag 38

Vanmorgen heb ik alleen gezeten, mijn partner is griepig en zit nu , terwijl ik dit typ. Ik heb weer geprobeerd om alleen te ademen en helemaal stil te zijn, dit lukte soms eventjes. Ik denk dat dit het best haalbare is voorlopig.

Gisteren heb ik zitten surfen op websites als genoeg.nl en Transition Towns. Ten tijde van Tuinderij De Ketel had ik betrokkenheid bij allerlei milieuclubjes, maar dat is nu volledig in het slop geraakt. Ik zie allerlei mooie initiatieven met mooie websites en voel de behoefte om weer betrokken te zijn.

Ik weet nog niet goed hoe en in welke vorm.

Dat groeit misschien vanzelf, maar misschien moet ik ook zelf de wereld instappen, zoals ik vroeger veel meer deed.

Dag 37

Vanmorgen heb ik weer een metta meditatie gedaan. Bij metta dwaal ik altijd enorm af, omdat de personen die ik in gedachten neem leiden tot allerlei associaties, die weer leiden tot nieuwe associaties.

Het nadenken over verlangen is weer heel actueel en komt regelmatig in mijn omgeving ook aan de orde. We leven in grote weelde en tegelijkertijd is de bankrekening steeds bijna leeg en lukt het niet om te sparen. Het kan veel soberder, met evenveel plezier.

Erg fascinerend vind ik deze website.
http://mnmlist.com/

Je eigen economische recessie organiseren en alles flink versoberen zonder het plezier te verliezen is een goeie uitdaging.

Dag 36

Vanmorgen heb ik weer bij elk lichaamsdeel 5 ademhalingen stilgestaan. Ik heb anderhalf keer mijn lichaam doorlopen, nog een prestatie, want mijn aandacht ging alle kanten op en mijn rug zeurde.

Nog 4 dagen

Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die een uur eerder opstaan om tijd voor zichzelf te hebben. 's ochtends ben je natuurlijk meer uitgerust dan 's avonds en kom je beter tot het doen van dingen. Ik weet niet of het zou werken.

Wat ik me zou kunnen voornemen is om een half uur eerder op te staan en te gaan wandelen in het bos. Of in de moestuin te werken. Ik ben benieuwd of dit soort dingen gaan lukken. Aan de ene kant ben ik blij dat ik straks weer een uurtje langer in mijn nest mag blijven liggen. Aan de andere kant maakt het eigenlijk geen verschil als ik ook een uur later naar bed ga.

Dag 35

Het wordt steeds rommeliger, wat een onrust in mijn lijf en in mijn hoofd. Maar de rugpijn is grotendeels verdwenen. Nog een paar dagen, ik denk er regelmatig over na wat ik daarna zal gaan doen.

We hebben gisteravond weer een kwartier gemediteerd. Dat was weer heel anders dan 's ochtends. Het is 's avonds veel makkelijker om de concentratie vast te houden.

Ik wilde eigenlijk nog verder lezen in mijn filosofietijdschrift. Het inzicht begint te dagen dat het probleem van willen en verlangen geen persoonlijk, maar een collectief probleem is. Ik las dat een gemiddelde amerikaan 3500 reklameuitingen per dag binnenkrijgt. Het is vrijwel onmogelijk om in de tijd dat je wakker bent geen reklame tot je te nemen. We hebben onszelf al een heel eind af kunnen schermen. Geen krant, geen TV, selectief internetgebruik, wonen in een klein stadje, Nee-nee sticker op de brievenbus, opgenomen in het bel-me-niet register, maar de collectieve druk om je verlangens te vervullen (consumeren) is groot.

Dag 34

Ik begin echt zitconditie te krijgen, want ik was verbaast dat de 40 minuten al om waren. Het mediteren ging ontzettend rommelig. Soms denk ik dat de eerste week beter ging dan de laatste.

Gisteren las ik een recensie van een boek van Peter Sloterdijk over consumentisme. De rijke landen zitten in een verwenningsruimte waar driekwart van de wereld geen toegang toe heeft. Maar die driekwart wordt gestimuleerd om ook niet-nadenkende eindverbruiker te worden. Vernietiging van de biosfeer zit ingebakken in het economische groeimodel, het is een onvermijdelijke consequentie. Iedereen in het westen heeft wel de notie dat het anders moet, maar niemand wil de verwenningsruimte verlaten en politici zijn vooral heel erg druk om de economische groei in stand te houden. Grote paniek als de groei stopt, terwijl we heel erg zouden moeten krimpen om de aarde te redden. Economische krimp is het beste wat ons kan overkomen.

James Lovelock, de opsteller van de Gaia hypothese gaat nog verder: we moeten terug naar animisme nieuwe stijl. Alles wat we doen moet in het teken staan van het eren van moeder natuur. Een beetje duurzaam doen en verder gewoon doorconsumeren leid nog steeds tot onafwendbare rampen. Pas als we ons hele leven inrichten ter bescherming en voeding van de Aarde, dan is er toekomst voor onze kinderen.

Het kostte tijdens de meditatie wat moeite om deze doemscenarios te laten voor wat ze zijn . We vinden onszelf goed bezig met biologisch eten en met de trein naar het werk. En ik heb het idee dat ons "geloofsleven" al een eind in de richting gaat van het animisme van Lovelock.
Het lukte me opnieuw af en toe even om heel stil te zitten.

Dag 33

Nog 7 dagen. Vanmorgen lukte het al iets vaker en langer om helemaal stil te zijn. Ik besefte ook hoeveel inspanning het kost om stil te zijn. Je hebt daar echt veel oefening voor nodig. Deze 40 dagen is dan een klein beginnetje. Toch ben ik al erg blij dat het af en toe even lukt om niet te denken en niet te bewegen.

Ik heb per ongeluk de world press foto van dit jaar gezien en dat beeld bleef rondspoken tijdens de meditatie.
Er is al heel veel geschreven over het tonen van verschrikkelijke beelden aan het publiek. Ik hoef ze niet te zien om te weten wat er in de wereld gebeurt. Ik word er geen beter mens van als ik verschrikkelijke dingen gezien heb. Integendeel, het vergiftigt me. Dit hoort thuis in de 5e aandachtsoefening: aandachtig consumeren.

Dag 32

Op maandagmorgens ben ik zelfs in mijn slaap al met werk bezig. Ook tijdens de meditatie. Ik bedacht tijdens het zitten een oplossing voor een technisch probleem waar ik vorige week niet goed uit kwam. Op zich positief natuurlijk, maar niet de bedoeling van de meditatie. In het begin zat ik heel erg lekker. Daaraan merk ik toch dat er vooruitgang is geboekt deze periode. Na een rommelige meditatie lukte het op het eind weer even om echt stil te zijn. Maar toen ging de wekker al weer. Op sommige momenten lijkt 40 minuten verschrikkelijk lang en dan is het weer opeens voorbij.

Dag 31

Het is nu aftellen naar de 40, maar dit doe ik eigenlijk niet. De bedoeling is natuurlijk dat je doet alsof je nog tijdloos doormediteert. Dat lukt aardig. Alleen heb ik soms twijfels over de kwaliteit van de meditaties. Nou kun je kwaliteit natuurlijk niet kwantificeren. (iets wat men in deze maatschappij bijna wanhopig aan het proberen is)

Vandaag ben ik tijdens de meditatie lang bezig geweest met het aanwezig zijn in een andere wereld. De laatste jaren lees ik geen romans meer en al helemaal geen fantasy of science fiction. Vroeger vrat ik die boeken. Ook kijk ik bijna geen tv of films en als ik iets zie dan is het meestal een kinderfilm of een oubollige musical met Fred Astaire.
Ik merk dat ik het vermijd om in de droomwereld te stappen. Ik ga me ook ergeren als mensen over droomwerelden vertellen, vooral als het over films als avatar of games gaat.

Wat wel opvallend is, is dat ik behoorlijk geëmotioneerd raak bij het zien van romantiek of drama. Meestal krijg ik dan tranen in mijn ogen. Zoals bij het de laatste scenes van Sjakie en de chocoladefabriek.

Ik twijfels soms. Ben ik nu een stuk van mezelf systematisch aan het negeren door alleen in de klare heldere werkelijkheid te willen zijn? Bij het mediteren werk ik er hard aan om in het hier en nu aanwezig te zijn. Het werk dwingt me ook om alert en aanwezig te zijn. De kinderen nog sterker. Pa, wat zit je nou te dromen.

Er zijn plekken in de droomwereld die ik erg mooi vind, en er zijn plekken waar ik niet meer naar toe wil, zoals de gewelddadige Dungeons en Dragons wereld en gamewerelden.

Ik heb gemediteerd in deze wereld over andere werelden. Er lijkt een link te zijn tussen emotionaliteit en fantasie. Conclusie is dat ik niet weet hoe dit werkt. Misschien Carl Jung gaan lezen over mythen en archetypen?

Zo'n blog is wel een creatief gebeuren, maar ook behoorlijk rationeel. Ik heb nog niet één dichtregel geschreven in die 31 dagen.

Dag 30

Vanmorgen heb ik tijdens de meditatie een flinke tijd zitten rekenen aan een verbruiksmeter voor elektriciteit. Het idee van zo'n ding is dat je kunt zien aan de meter of er nog ergens een lamp moet branden, en dat je je sluipverbruikers in beeld krijgt. Helaas werkt hij niet bij ons, omdat we een aantal apparaten hebben die op onvoorspelbare momenten aan en uit springen dmv thermostaten: 2 aquaria, een koelkast en een CV-pomp.

Ik heb ook nog een poosje geprobeerd om gewoon stil te zitten en mijn hoofd stil te zetten. Dit wilde helemaal niet. Ik was ook nog wel een beetje moe. Gisteravond reed er om half negen een vrachtwagen met huisraad van de nieuwe buren voor. Ondanks dat ik best moe was, ben ik toch gaan helpen met sjouwen, want ze hadden wat weinig volk erbij. Om half elf was het klaar.

Dag 29

Ik ben begonnen met gewoon zitten, maar ik was nog bezig met de gedachten over geweldloosheid vn gisteren. Ik heb dat thema gemaakt van mijn meditatie en ben een mettameditatie gaan doen met vrede in plaats van metta.

Paradoxen van de moderniteit.

Het opheffen van honger leidt tot schaarste.

Techniek om de risicos van het bestaan te controleren leiden tot grotere risicos

Afschaffing van dogmas leidt tot zingevingsvragen

Grotere welvaart leidt niet tot meer welzijn

Grotere rijkdom leidt niet tot tevredenheid, maar tot hebberigheid

Dag 28

Het is nu avond en al heeeel lang geleden dat ik vanmorgen heb gemediteerd. Ik ging zitten en zat heel lekker. Ontspannen, stil van binnen en stil van buiten. Ik dacht héé dit wil ik een poosje vasthouden. En dat is wonderwel ook een tijd gelukt. Later, toen de rug weer begon te zeuren en heb ik wat gewiebeld en af en toe even al mijn spieren aangespannen.

Vandaag was de verjaardag van twee revoluties: het vrijlaten van Mandela en de islamitische revolutie in Iran.
Twee leiders met groot charisma, die het volk aangevoerd hebben in het overwinnen van een onderdrukker. Allebei moedig. Waarom leidt de ene revolutie tot vrede en de andere tot opnieuw oorlog?

Via meditatie probeer ik innerlijke vrede te vinden, en via innerlijke vrede vrede in de wereld om mij heen te brengen.

Ik heb vroeger veel gedemonstreerd tegen oorlog en geweld. Vanuit het idee dat je geweld niet met geweld moet beantwoorden. Bij de militaire keuring was ik in de luxe-positie dat ik zeker wist dat ik afgekeurd zou worden vanwege de ontsteking in mijn darmen. Maar in het keuringsgesprek werd me gevraagd welke functie ik in het leger ambieerde. Mij werd duidelijk gemaakt dat ik de intelligentietests erg goed had gedaan en dat ze me graag wilden houden. Ik kende een aantal totaalweigeraars, die uiteindelijk in de bak beland zijn. Dat ging me wat te ver en ik was niet anarchistisch genoeg om nix voor de maatschappij te willen doen. Dus gaf ik aan wel vervangende dienstplicht te willen doen. De ondervrager liep een vragenlijst met me door waarop ook uitzending vredesmissie stond. Dat leek me destijds wel wat. Maar daarvoor moest je eerst helemaal onderdeel van het militaire systeem zijn en daar bedankte ik vriendelijk voor. De man vond het erg jammer dat ik niet mee wilde werken en hij zij dat dienst weigeren geen lichte beslissing is. Voor mij was het vooruitzicht om in dienst te moeten veel zwaarder. Maar gelukkig hoefde ik niet te verschijnen voor het tribunaal om mijn principes uit te leggen en kreeg ik schriftelijk het bericht dat ik afgekeurd was. Ik heb niet de kans benut om mijn moed te tonen, een voorbeeld te stellen en een statement te maken. Dat kun je laf noemen, maar ik ben niet zo'n strijder die zichzelf helemaal op de achtergrond stelt met het grote doel voor ogen.

Die vredesmissies, daar stond ik destijds positief tegenover. Nu weet ik het soms niet. Zelfs vredesmissies brengen, net als alle andere oorlog schuld, angst en schaamte voort.

Later meer, het is nu tijd om naar bed te gaan!

Dag 27

Mediteren ging een stuk beter vanmorgen. Heerlijk om weer op mijn vertrouwde bankje te zitten, na die vergissing met die stoel. Ik begon vrij chagrijnig, omdat ik de trein van 7 uur zou missen. Maar ik realiseerde me dat zulk soort gedachten onzinnig zijn.

Bij humeurigheid of emotionaliteit worden dingen uitvergroot. Op de één of andere manier maakt je hoofd zulke gedachtenkronkels, waardoor het lijkt dat je humeurige gedachten heel erg logisch zijn. Je zoekt er als het ware een legitimatie bij. En die is altijd wel te vinden. Het is de kunst die stroom van logica te doorbreken en daar achter te kijken. Dit is een soort van niet-meegaan met de stroom, maar losbreken.

Ik wilde, nadat ik mijn humeurigheid overwonnen had, weer mediteren met gevoel en bij gevoelens van spanning mijn gevoel laten opkomen. Maar er was niet zo veel spanning. Daardoor was het een redelijk stille meditatie. Ik had weinig last van mijn rug.

Volkswagen polo heeft trouwens veel fijnere stoelen dan renault laguna.

Dag 26

Die stoel was een vergissing. Voor de rug is het alleen maar vervelender en de meditatie is veel minder geconcentreerd. Op het bankje kan ik af en toe wiebelen met mijn bekken, dat lukt op een stoel niet.
Ik kon gisteravond niet goed slapen vanwege drukte van mijn werk en vanmorgen zat die drukte nog steeds in mijn systeem. Dat hielp ook niet erg met lekker op een stoel zitten. Ik weer geprobeerd om mijn gevoel te volgen. Mijn aandacht ging alle kanten op, ik kreeg meer het idee dat ik in een drukke trein zat. Daarom na een poosje toch maar geprobeerd om metta te doen. Dat lukte ook al niet. Vervolgens geprobeerd om mijn ademhaling te tellen. Dat gaf een beetje rust in het hoofd en lijf.

Vandaag ben ik weer naar Kalenberg geweest. Ik had een tool gebouwd waarmee snel pachterskaartjes uitgedraaid kunnen worden. Ik vond het wel spannend of de medewerker in de Weerribben er mee overweg zou kunnen, en of het hele gebeuren goed zou gaan. Een groot aantal pachters in de Weerribben gaat op basis van de kaartjes die met mijn tool gemaakt zijn subsidie aanvragen.

Zo lang ik op tijd naar bed ga en er geen gekke dingen gebeuren, dan is dit prima vol te houden, maar als ik eens een nachtje wat minder goed slaap, dan merk ik dat de volgende dag behoorlijk. Maar er is niet veel structurele stress of drukte, na één goed nachtje gaat het weer prima. Ondanks dat het mediteren soms bedenkelijk slecht gaat, heeft het blijkbaar toch wel een ontstressend effect. Zo slecht gaat het dus toch niet

Dag 25

Vanmorgen was ik vergeten dat ik op een stoel zou gaan zitten in plaats van op een bankje. Met als gevolg toch weer flinke zeurende rug. Maar het mediteren met gevoel is een grote verbetering. Er komt veel meer naar boven. Niet alleen maar fysieke onrust, maar ook allerlei emoties, en het is makkelijker om het een plaats te geven.

We mediteren nu allebei met ogen dicht. We gebruiken de telefoon als wekker en die stond vanochtend op de trilstand. Op houten vloer in een volkomen stil huis geeft dat een hels kabaal. Ik schrok me wezenloos toen hij af ging, terwijl ik er op zat te wachten.

Over willen en verlangen: verwachtingen zijn meestal verlangens.

Dag 24

Afgelopen nacht hebben we gelogeerd bij mijn schoonmoeder. Vanmorgen voor de open haard met een kaarsje, in een lekker warm huis. Deze keer heb ik niet geprobeerd om krampachtig steeds weer terug te gaan naar het zitten en het ademen. Nu heb ik geprobeerd om, als er spanning ontstond, helemaal in het gevoel te gaan zitten. Dit was erg goed om te doen en maakte me bewuster van alle ingewikkelde dingen die er gebeuren op zo'n familie-etentje. En het maakt me ook bewuster van mijn eigen reactie op alles wat er gebeurt. Ik was vandaag nog ontzettend moe van gisteren en heb vanmiddag 2 uur geslapen.

Morgen ga ik weer mediteren met gevoel.

Dag 23

Het wordt steeds moeilijker. Het lijkt alsof in het begin de concentratie veel groter was. Is dit gebruikelijk tijdens zo'n meditatieperiode. Waarschijnlijk wel. Ik had grote moeite om stil te blijven zitten en naar mijn adem te gaan. Als ik het deed kwam de slaap opzetten en begon ik de wankelen. Dat veroorzaakt weer een duizeligheidseffect. Om de duizeligheid tegen te gaan laat ik de concentratie weer varen. Een paar keer heb ik mijn ogen geopend en al mijn spieren even aangespannen en wat gewiebeld. De onderrug protesteert steeds meer.

Kortom, het wil niet. Wat wil er niet? Ik? Of Het Ik? Of is het alleen mijn lichaam dat protesteert tegen deze houding? Dat denk ik toch niet want ik zou langzamerhand een betere zitconditie moeten krijgen. Of is het het soort meditatie dat ik doe? Misschien weer een meditatie met inhoud gaan doen, zodat ik minder aandacht heb voor de lichamelijke ongemakken.

Dat is een lastige keus. Als je alleen ademt en in het hier en nu bent, dan ben je je ook bewust van alle oncomfortabelheid. Die kan zo groot zijn, dat het ontspannen in de zithouding niet meer lukt.

Maar als je met inhoud mediteert, dan ben je niet meer gefocust op het hier en nu.

Dag 22

Ik heb weer geprobeerd om stil te zitten. Het ging al beter dan gisteren. Ik kreeg alleen veel last van mijn onderrug. Als ik iets meer beweeg dan zeurt de rug minder, maar is de concentratie ook minder. De oorzaak van het gezeur is teveel autorijden en computeren.

Maar.... ik heb mijn eerste date met een boswachter staan. In maart ga ik surveilleren op landgoed Soelen en in het Lingebos. Ik wil elke maand met een boswachter een terrein gaan bezoeken.

Nog meer over verwachtingen:
In allerlei cursussen maken ze je duidelijk dat je nu kunt beginnen met leven. Je hoeft niet te wachten tot de betere baan, de betere vrouw, de betere auto, de beter vakantie, de betere god. Of totdat je je betere zelf gevonden hebt.

Het gaat om de weg, niet om het doel.
Ik heb er de afgelopen dagen voor gekozen om tijdens de meditatie wél in te grijpen en niet mee te gaan met de stroom. Elke keer als ik afdwaalde, of mijn spieren aanspande of bewoog heb ik mijn wilskracht gebruikt om terug te gaan naar mijn adem en niet te denken. Mediteren is daarmee een enorm actief gebeuren geworden.

Dag 21

Vanmorgen is het weer gelukt! Op tijd naar bed en op tijd er uit! Het begint al aardig te wennen. Vandaag naar de Weerribben geweest, niet om van de natuur te genieten, maar om de hele dag te vergaderen. Over het in stand houden van genietbare natuur. Ook belangrijk, maar wel vermoeiend.

Tijdens de meditatie heb ik geprobeerd om helemaal stil te zitten. Dit lukte al wat beter, nu ik me er echt op concentreerde. Ik spande mijn spieren veel minder aan. De tijd geen veel sneller voorbij dan ik gedacht had, terwijl ik alleen maar bezig was met stilzitten en ademen. Dit ga ik morgen weer proberen.

Verwachtingen. Met het vooruitzicht om 40 dagen te mediteren had ik ook verwachtingen van de effecten. Wat precies weet ik niet, maar ik had de verwachting, of de wens, dat er positief effect zou zijn. Uit ervaring weet ik dat het directe effect van een meditatieweekend langzaam wegebt, maar dat er een langduriger, minder opvallend effect is, dat wat dieper zit.
Het effect van deze meditatieperiode is niet zo spectaculair als van een meditatieweekend. Dat had ik misschien wel een beetje gewenst. Maar er is zeker wel effect op in het dagelijkse leven.

Het effect op de langere termijn moet maar blijken...

Dag 20

Op de helft! Vanmorgen heb ik geprobeerd mijn adem te volgen zonder te tellen. In het begin lukt dat nog wel, maar later begin ik onrustiger te worden. Steeds willen mijn spieren aanspannen, wil ik bewegen, verzitten, ik knijp mijn handen, of mijn voeten samen. Ik heb geprobeerd om echt stil te zitten, zonder spieren aan te spannen.

Het eerste kwartier lukt dat af en toe een poosje. Maar daarna wordt het steeds moeilijker en ben ik blij als het me lukt om een paar ademhalingen echt stil te zitten. Het is een heel fysieke inspanning om echt stil te zitten. Ik ga het morgen weer proberen.

Dag 19

Bijna op de helft. Het opstaan gaat nog prima, maar het zitten wordt steeds moeilijker. Vanmorgen heb ik alleen mijn adem gevolgd. Dit was een soort oefening in uithoudingsvermogen. Vanmorgen hebben we de tweede aandachtsoefening gelezen. Eerlijk gezegd weet ik niet meer waar hij over gaat. Hoezo aandacht. Vanavond deze nog maar een keertje lezen, maar nu echt.

Dag 18

Gisteravond hebben we gesproken over het integreren van aandacht in het dagelijkse leven. Om dat te verbeteren zijn we begonnen met lezen van één van de vijf aandachtsoefeningen. De eerste aandachtsoefening gaat over het respect voor het leven. Vanmorgen hebben we deze oefening weer gelezen voorafgaand aan de mediatie. De meditatie zelf was weer een mettameditatie.

Bij aandachtig consumeren hoort blijkbaar ook dat ik geen papat eet. Ik heb 's nachts buikpijn en dorst gehad en vanmorgen was ik helemaal niet uitgerust, omdat ik zoveel energie in de spijsvertering had gestoken.

Vandaag was ik ongeduldig in mijn werk. Het resultaat van zulk werk is meestal een zes min.