Boeddhisme in de praktijk

De laatste tijd wordt de theorie op de proef gesteld. Heel normaal: als iemand mij slaat, dan sla ik terug, net zo lang totdat hij ophoudt met slaan. Ik heb een andere manier van omgaan met conflicten. En ja, ik laat me soms uitschelden. En wacht dan af tot het weer voorbij is. Vervolgens probeer ik tot praten te komen, wat niet altijd lukt. Van uitgescholden worden houd ik een naar gevoel over, maar het is beter dan het overwinnaarsgevoel. Want als de één wint en de ander verliest is er niets gewonnen.
Mensen kunnen meer ruimte gaan innemen als je niet terugbijt. Ze kunnen gaan denken: oh, dat doetje doet niks, ik kan hem nog wel eens pakken. Ik heb het moeilijk in zulke situaties. Ik moet er heel hard over nadenken hoe ik dat aan moet pakken. Ik heb daar op het werk technieken voor geleerd, zoals feedback geven. Maar omdat er zo'n lading op zit, heb ik moeite om in confrontaties goed uit mijn woorden te komen. Maar als ik teveel last van iemand krijg, dan ga ik toch proberen (goed voorbereid) met hem te praten.

Voor je neus

Het ligt voor je neus. Als je ergens naar zoekt is het er al. Het is heel dicht bij, zo dicht bij dat je het in eerste instantie niet eens ziet.

Zoek niet verder, het is er al.

Hulp geven

De laatste tijd ontmoet ik mensen met emotionele en praktische problemen. Mensen helpen vind ik moeilijk. Ik ben nogal oplossingsgericht, maar voor sommige problemen is gewoon geen goede oplossing. In de ICT werk je aan oplossingen. Computerporgrammas worden "solutions" genoemd.

Maar voor reuma, echtscheiding, verlies, dementie, handicap, stoornis is geen solution. Er is een probleem en dat is vervelend en dat is zo.

Als iemand om hulp vraagt kun je zulke problemen niet oplossen. Maar wat kun je wel doen? Kun je wel wat doen. Wat wordt er van je verwacht?

Soms kan zakelijkheid helpen: de dingen uit elkaar pellen en op een rijtje zetten.
Soms kan een beetje afleiding helpen: samen wat leuks doen.
Soms kan luisteren helpen: het kan opluchting geven om te vertellen
Soms kan praktische hulp helpen: in de tuin wat doen, helpen met de computer
Soms kan alleen al je aanwezigheid helpen: als vriend er zijn en iemand het gevoel geven dat hij of zij niet alleen is.

Ik ben een echte luisteraar. Maar ik ben daar soms niet helemaal tevreden mee. Aandachtig luisteren en vervolgens het juiste spreken. Vragen stellen is al een vorm van sturen, van ingrijpen, van actie.

Twee dingen heb ik de laatste tijd geleerd:
Van Thay: Je bent niet je probleem. Jij en je probleem zijn niet hetzelfde. Je hebt een probleem, maar je bent het niet.

Van een voormalige buurman: neem problemen van anderen niet over. Laat ze er zelf uitkomen en help ze daar eventueel een beetje bij. Alleen als iemand beseft dat hij of zij probleemeigenaar is, dan is er mogelijkheid om er aan te werken.

Soms zijn mensen een beetje jaloers. Dat het me lukt om een regelmatig leventje te leven met een baan, goede relatie, leuke kinderen, buitenbaanse bezigheden en creatieve uitlaatklep. Maar dat is de basis. Hoe sterker de basis, hoe meer mensen er op kunnen leunen.
Jaloersheid is niet mijn probleem.

Adviezen geven, hou er maar mee op!

Ik merk dat ik steeds terughoudender wordt met adviezen. Laat mensen het zelf bedenken. Meestal weten mensen het zelf ontzettend goed, maar komen ze er niet toe.
Ook op het werk merk ik dat advisering vaak niet succesvol is. Men doet toch zijn eigen ding.

Advisering is eigenlijk een soort socratisch gesprek. Met veel doorvragen er proberen achter te komen wat iemand nodig heeft. En steeds maar weer vragen blijven stellen. Wat heb je nou werkelijk nodig. Wat wil je nou precies? En als je dat hebt, maakt het je dan gelukkiger, tevredener?
Adviseren is een soort valkuil.

Omdat ik op aantal gebieden succesvol ben, wordt ik als expert gezien en om advies gevraagd. De valkuil is om vanuit je expertise een mening te hebben. Dat is pure ego.

Kop houden en doorvragen!