So Long Leonard Cohen

Van wat draadjes, een paar vodden, een papiertje in zijn jaszak, daarmee maakte hij liedjes.  Hij werd verliefd, maar zij vertrok, hij ging in een zen klooster, maar de zenmeester was een viezerik. Het grootste deel van zijn leven depressief, maar wat een mooie liedjes en teksten. Ik ben zelden zo geraakt door muziek als door zijn laatste plaat, `you want it darker`.
Het lange interview in de NewYorker en de docu op de boeddhistische omroep geven een prachtig beeld van een bijzonder leven.

Het bracht me tot onderstaande inspiratie.



The monastery is a hospital
People can't breathe, can't eat, can't walk
The cure is military discipline
It is not a holiday resort
But you can go as you please

The army is a hospital
People can't hunt, can't kill, can't defend.
The cure is military discipline
It is not a holiday resort
You can't go as you please

The hospital is a hospital
A pill, a treatment, an operation
You are being cared for
It is a holiday resort
But you can't go as you please

The monastery is a hospital
Nice people, good food, bits of wisdom
The cure is hope and expectation
It is a holiday resort
And you can go as you please

Home is not a hospital
When you arrive you are at home
No cure 'cause home is where the heart is
It is not a holiday resort
And you can't go as you please.

Onrust

Vannacht werd ik wakker met jeuk over mijn hele lichaam. En ik droomde van een collega die heel veel werkstress heeft. Er is veel onrust. In me en om me heen. Ik wordt steeds verder terug geworpen. Gisteravond hebben we gemediteerd. Mijn hoofd was een achtbaan van onbelangrijke dingen. Langzamerhand werd ik rustiger. Vandaag is er weer nieuws. Vanavond weer een achtbaan. Mediteren, slapen, dromen en weer verder.
Er zijn stop momenten. Maar die volgen elkaar steeds sneller op. Komt alles dan tot stilstand? Nee, alles gaat door. Maar met een ander bewustzijn.