Steeds zoek ik de "moeilijke" filosofen op. Niet moeilijk in de zin van moeilijk te begrijpen. Maar moeilijk in de zin van tegendraads. George Bataille, Beaudrillard, Nietzsche, Bergson.
Ook zoek ik het absurde op, het surrealistische. En een beetje het duistere. Maar niet teveel, want ik kan niet tegen griezelfilms en veel bloed.
En terwijl het schone, het goede en het ware voor me ligt in mijn schoot. De boeken van Tich Nath Hanh, Elegante eenvoud van Satish Kumar.
En ik ben aan de ene kant een groot aanhanger van de wetenschap. En tegelijkertijd bekritiseer ik de wetenschappelijke methode. Ik verlang naar een sprookjesbos, terwijl ik door het bos lopend mijn wetenschappelijke Staatsbosbeheerblik niet los kan laten. Ik ben enthousiast over inheemse culturen en de manier waarop die mensen in de wereld staan. Ik wil óók zo in de wereld staan, één worden met de bomen, de dieren, de aarde en de hemellichamen. Maar als het dan over geesten en energieën en aura's en aardstralen gaat dan haak ik weer helemaal af.
Alleen in de kunst en in de muziek komen de tegenstellingen bij elkaar. En in de verhalen. In een instrumentele utilitarische economische wereld hebben kunst, literatuur en muziek geen wezenlijke betekenis. Het zijn alleen behoeften-bevredigers, satisfiers. De verbinding van kunst, verhalen en muziek met het naakte bestaan is ergens verloren gegaan. Wij noemen de manier waarop mensen in oude tijden gebedjes prevelden bij allerlei handelingen religieus. En wij zijn niet meer religieus, dus het prevelen van gebedjes tijdens handelingen is zinloos. In plaats daarvan zetten we een koptelefoon met muziek op of we gaan scrollen op onze telefoons, afgeleid van dit naakte bestaan.
George Bataille zoekt het in een a-theologische mystieke extase. En in poëzie.
